EI BRU OVER TAPT LIV
Av Viviann Karlsbakk
Vegen er framand og landskapet ukjent
Likevel veit eg at eg har vore her før
Som ein fange er eg sett fri
Mi soning var utan dom og utan sluttdato
Straffa
for å vere meg?
Eg mista meg sjølv der inne
I pillerus og tvangsregime er det ikkje lett å vere til
Tankar og kjensler som ikkje var mine
kroppen som ikkje var meg
Berre angsten og smerten var der
Var alt!
Fange av dommen: «Du kjem aldri til å bli frisk»
Du kjem aldri til
Aldri!
Når porten går igjen bak meg, kjenner eg eit friskt drag av livet
Det er berusande godt
men også så inderleg trist
Den unge jenta kjem imot meg der på vegen
Det er meg
Eg undrar meg kven ho er etter så mange år
Korleis har ho hatt det?
Eg får så behov for å klemme henne
Så eg gjer det
Og vi gret tårer av tapte år
Eg tek handa hennar i mi
Så no er vi saman i det
Og vi går hand i hand
Som om vi held ei bru over det tapte livet
inn i framtida
