EG BAR EI BØR I LIVET
Av Viviann Karlsbakk
Eg bar ei bør i livet
Når eg vaks til blei den stadig tyngre
for tung å bære blei den for meg
Så eg søkte hjelp
Og psykiatrien
blei satt på saka
Ja, sanneleg, den børa var for tung for meg, sa dei
og det var noko alvorleg feil
det var unormalt
og sjukeleg
Alvorleg sinnsliding var det
å skulle bera slik ei bør
Den måtte bort
Ja, sanneleg, den måtte bort
Åra gjekk
og dei prøvde på alle vis
Med piller og meir piller
skulle den kjennast mindre
dempast og visna bort
Eg trengte å bli frisk
for børa var visst ein sjukdom
Så dei tok over livet mitt
eg hadde ikkje lenger noko eg skulle sagt
Og med makt og tvangsmidler
kjempa dei mot børa i mange år
Men børa blei ikkje mindre av slik mishandling
Den blei større
og reiste seg
den brølte
Og ingen kunne lenger rå med den
Børa ville ikkje fjernast
eller behandlast som sjukeleg pest
Den ville vera
den ville synast
Børa var meg
ikkje noko anna
Tenk
Eg bær ikkje børa mi lenger
og lett er det
når eg skjøna
at børa er MEG
